ခ်စ္ေသာညီမေလးအတြက္

တစ္ခါက.. ဥာဏ္ပညာနဲ႕ျပည့္စံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ခရီးၾကမ္းတစ္ခုကို ထြက္ခြာခဲ့ပါသတဲ့..။ အဲဒီလို ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေျခက်င္ခရီးထြက္လာရင္းမွာပဲ ညဥ့္အေမွာင္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ၀င္ေရာက္လာပါသတဲ့..။ ညရဲ႕အေမွာင္ထုဟာ ပိုမိုၿပီးႀကီးစိုးလာျပန္တာေၾကာင့္ ဆရာက တပည့္ကိုဒီလိုေျပာတယ္

“တပည့္ ငါတို႕တည္းခိုဖို႕ေနရာေလးဘာေလးရွာမွာျဖစ္မယ္၊ ဒီအတိုင္းအိပ္လို႕ေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ဟိုဟိုဒီဒီသြားၿပီး တည္းဖို႕ခိုဖို႕ေနရာေလးရွာစမ္းပါဦး”

အဲဒီအခါ တပည့္လုပ္သူလည္း အနီးအပါးလွည့္လည္သြားလာၿပီး တည္းခိုေနႏိုင္တဲ့ ေနရာကိုလိုက္ရွာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ဖုန္းဆိုးေျမတစ္ခုရဲ႕ အစပ္မွာေတာ့ အင္မတန္ေသးငယ္စုတ္ခ်ာလွတဲ့ တဲပုပ္တစ္လံုးကိုေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္းသူဟာ ဆရာကို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ၿပီး သူေတြ႕ခဲ့တဲ့ တဲပုပ္ေလးဆီကို ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ သြားေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီလို စုတ္ခ်ာလွတဲ့တဲပုပ္ေလးမွာ အင္မတန္ဆင္းရဲႏံုခ်ာလွတဲ့ မိသားစုတစ္စုေနထိုင္တယ္။ အေဖ၊ အေမနဲ႕ ကေလးငယ္ေတြအကုန္လံုးဟာ အေရာင္မြဲလြန္းလွၿပီး အဖာရာေတြ ဗရပြနဲ႕ အ၀တ္အစားေတြကို ၀တ္ဆင္ထားရရွာတယ္။ ပညာရွိရဲ႕တပည့္ဟာ ဆင္းရဲလွတဲ့မိသားစုကို အားနာလွေပမယ့္ ဒီတစ္ညအဖို႕ဒီမွာအိပ္မွသာျဖစ္မွာမို႕ သူက တည္းခိုခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာတစ္ပည့္ႏွစ္ေယာက္ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီမွာအိပ္ပါရေစ” လို႕ တပည့္က ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ သူဆင္းရဲမိသားစုရဲ႕ဖခင္က

“အိုး..ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြပဲဗ်။ ဧည့္သည္လာတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က အင္မတန္၀မ္းေျမာက္လွပါတယ္။ တည္းပါဗ်ာ။ တည္းပါ။ အိမ္ထဲကိုၾကြၾကပါ” လို႕ ျပံဳးရႊင္စြာပဲဆီးႀကိဳလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတလွတဲ့မိသားစုဟာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညစာအျဖစ္ အစားအေသာက္ေတြနဲ႕ေကၽြးေမြး ဧည့္ခံခဲ့တယ္။ သူတို႕ေကၽြးေမြးတဲ့ အစားအေသာက္ထဲမွာေတာ့ သူတို႕ဟာ ဒိန္ခဲေတြ၊ ႏို႕မလိုင္ေတြ၊ ႏြားႏို႕ေတြကို အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးၾကရွာတယ္။

အဲဒီလို ပ်ဴငွာေဖာ္ေရြလြန္းတဲ့ သူဆင္းရဲမိသားစုကိုျမင္ရတဲ့အခါ တပည့္လုပ္သူဟာ အင္မတန္မွ သနားမိတယ္။ သူတို႕ဟာ ဆင္းရဲႏံုခ်ာလွေပမယ့္ သဒၵါတရားမွာေတာ့ ေဇာတိက၊ အနာထပိဏ္တို႕ထက္ မနည္းဘူးလို႕သူေတြးေတာေနမိတယ္။

အဲဒီလို ညစာစားေသာက္အၿပီးမွာေတာ့ ဆရာျဖစ္သူက ဒီလိုေမးတယ္

“ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတာကို ေက်းဇူးတင္လို႕မဆံုးပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ဒီလို ေခါင္လွတဲ့ေနရာမွာ ဘာအလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႕မ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာတုန္းဗ်”

အဲဒီအခါ အိမ္ရွင္ေယာက္်ားက “ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ႏြားတစ္ေကာင္ရွိတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေန႕တိုင္းႏြားႏို႕ညွစ္ၿပီး သိပ္မေ၀းတဲ့ေနရာမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းဆီမွာ သြားေပးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္လိုအပ္တဲ့ အ၀တ္အထည္၊ ဆန္ ေတြျပန္ေပးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ဟင္းလ်ာကေတာ့ ဒီႏြားကရတဲ့ ဒိန္ခဲ၊ ဒိန္ခ်ဥ္၊ ႏြားႏို႕ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႕ မိသားစုအသက္ေမြးရတာေပါ့ က်န္တဲ့ရေပါက္ရလမ္းေတာ့မရွိပါဘူး”

အဲဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာေတာ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ ဆရာျဖစ္တဲ့ပညာရွိႀကီးဟာ တစ္စံုတစ္ခုမွ ေျပာဆိုျခင္းမရွိေပမယ့္ တပည့္လုပ္သူကေတာ့ ဆင္းရဲလွတဲ့မိသားစုအေပၚ သနားစိတ္၊ စာနာစိတ္ေတြသာ ႀကီးစိုးေနတယ္။ ဒီမိသားစုေလးကို ကယ္တင္လိုစိတ္၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေစလိုစိတ္ေတြနဲ႕ တႏံု႕ႏံု႕ ျဖစ္လို႕လာတယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူက ဆရာပညာရွိႀကီးကို ဒီလိုေျပာလိုက္တယ္

“ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တည္းခဲ့တဲ့အိမ္က မိသားစုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္သနားမိပါတယ္ဗ်ာ။ သူတို႕ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႕ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းေလးမ်ား မရွိဘူးလား” လို႕ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ ပညာရွိႀကီးက”မင္းသူတို႕ကို တကယ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လား”လို႕ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

အဲဒီအခါ တပည့္က”ဘယ္လိုေျပာလိုက္ပါလိမ့္ဆရာရယ္။ ခ်မ္းသာေစခ်င္တာေပါ့ဗ်” လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ ဆရာပညာရွိက”ဒါဆို သူတို႕ပိုင္တဲ့ ႏြားမကို ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ၿပီး သတ္ေပးလိုက္” လို႕ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခါ တပည့္က”မဟုတ္တာဆရာရယ္၊ သူတို႕မွာပိုင္တာဆိုလို႕၊ ဒါေလးပဲရွိတာကို၊ ဒါေလးမရွိရင္ ဒုကၡေရာက္သြားမွာေပါ့” လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအခါ ဆရာက”တကယ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ရင္၊ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းသာလုပ္စမ္းကြာ” လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။အဲဒီလိုနဲ႕တပည့္ဟာ ေလးလံတဲ့စိတ္ႏွလံုးနဲ႕ တဲပုပ္ေလးရွိရာကို ျပန္လာတယ္။ အိမ္သားေတြမသိေအာင္ သူတို႕ရဲ႕ႏြားမေလးကို ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းကိုဆြဲလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူဟာ ႏြားကို ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ၿပီးသတ္ခဲ့လိုက္တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအၾကာမွာေတာ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီလမ္းအတိုင္းဘဲ ခရီးတစ္ေခါက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူတို႕ေတြဟာ အရင္တည္းခိုခဲ့ဖူးတဲ့ တဲပုပ္ေလးေနရာမွာ ေကာင္းမြန္သပ္ယပ္တဲ့ အိမ္တစ္လံုးကိုေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီအိမ္ေဘးမွာ မ်က္ေစ့တဆံုးက်ယ္၀န္းတဲ့ သီးႏွံစိုက္ခင္းေတြနဲ႕တကြ၊ ႏြားေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ေမြးျမဴထားတဲ့ ႏြားတင္းကုပ္ႀကီးတစ္ခုကိုပါေတြ႕ၾကရတယ္။ အဲဒီအိမ္ထဲမွာလည္း တစ္ခ်ိန္က ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာေနခဲ့ရတဲ့မိသားစုဟာ ေကာင္းမြန္သပ္ယပ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႕တကြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္တယ္။

ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အရင္နည္းအတိုင္းပဲ အိမ္ရွင္ကိုတဲခိုခြင့္ေတာင္းၿပီး တည္းခိုခဲ့တယ္။ ညစာစားအၿပီးမွာေတာ့ တပည့္လုပ္သူဟာ သူတို႕ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီလိုအေျခအေနကို ေရာက္လာလာလဲဆိုတဲ့ သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းမရတဲ့အတြက္”အစ္ကို ခင္ဗ်ားတို႕မိသားစုဟာ အရင္က အင္မတန္ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့တယ္၊ ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနပါလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီဘ၀ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါလားအစ္ကို” လို႕ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ အိမ္ရွင္ေယာက္်ားက ဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္-။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အရင္က ဆရာတို႕သိတဲ့အတိုင္း ႏြားတစ္ေကာင္ရွိတယ္ေလ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဆရာတို႕ႏွစ္ေယာက္ျပန္သြားတဲ့ ေန႕မွာပဲ အဲဒီႏြားေလးက ေခ်ာက္ထဲက်ၿပီးေသသြားရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစု အရမ္းေသာက ေရာက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီႏြားေလးမွီခိုေနရတာကို၊ ႏြားကေသသြားေတာ့ ငါတို႕ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ့။

ဒါေပမယ့္လည္း လူဆိုတာမ်ိဳးက ဒီအတိုင္း အေသခံပါရိုးလားဆရာရယ္။ ႏြားအားကိုးလို႕မရေတာ့လည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၾကရတာေပါ့။ တစ္မိသားစုလံုး ညီတူညာတူ စိုက္ၾကပ်ိဳးၾက၊ ရရာအလုပ္ လုပ္ၾကနဲ႕ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႕ ရုန္းကန္ၾကရတာေပါ့။ အရင္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္ ပိုက္ဆံစု ႏြားျပန္၀ယ္မယ္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အလုပ္လုပ္လို႕ရတဲ့ေငြက ႏြားတစ္ေကာင္တင္မဟုတ္ဘူးဆရာေရ၊ ႏြားသံုးေကာင္စာေလာက္ ၀ယ္လို႕ရေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏြားျပန္၀ယ္ရံုတင္မကဘူး ရွိသမွ်ေျမေတြ၊ စိုက္လို႕ရသမွ်ေျမေတြကို အကုန္စိုက္၊ လုပ္လို႕ရသမွ် အကုန္လုပ္နဲ႕ ဒီဘ၀ေရာက္လာတာပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အကုန္လံုး သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဘာမွမလုပ္ရင္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုခုလုပ္ရင္။ တစ္ခုခုျဖစ္လာမယ္ေပါ့ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕လူသားတိုင္းဟာ Comfort Zone လို႕ေခၚတဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနရတဲ့ဘ၀ကိုသာ မွီတြယ္ေန၊ သာယာေနတဲ့သဘာ၀ရွိသူေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဆိုလိုတာက သူဆင္းရဲမိသားစုဟာ ႏြားကိုမွီခိုေနရင္းနဲ႕ သူတို႕ဘ၀ကို ဒီထက္ပိုမိုျမွင့္တင္ေကာင္းမြန္ေစဖို႕ သတိမရၾကသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာလည္း လက္ရွိဘ၀ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာသာ အလိုက္သင့္ေလး စီးဆင္းလိုက္ပါေနၾကသူမ်ားပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို အလိုက္သင့္ေျမာပါေနရင္းနဲ႕ပဲ လက္ရွိဘ၀ထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ဘ၀တစ္ခု၊ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို ရုန္းထြက္ႀကိဳးစားဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။

ေလာကုတၱရာသေဘာအရလည္း သူဆင္းရဲ မိသားစုရဲ႕ ႏြားကိုမွီခိုျခင္းလို ၊ ေလာကလူသားတိုင္းဟာ “ဘ၀တဏွာ”လို႕ေခၚတဲ့ လက္ရွိဘ၀ကို မွီတြယ္ေနတတ္၊ တြယ္တာေနတတ္ၿပီး၊ ဘ၀ရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡကိုစြန္႕ပယ္ဖို႕၊ သံသရာရဲ႕လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ရွာေဖြဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့့ သဘာ၀ကို ဒီပံုျပင္ေလးက ထင္ဟပ္ေစမွာပဲျဖစ္တယ္။ လူသားေတြဟာ မိမိရဲ႕ဘ၀၊ သားသမီး၊ ဇနီးၾကင္ယာေတြကို တြယ္တာျခင္းနဲ႕အတူ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ျခင္းအတြက္ ဒါန၊သီလ၊ ဘာ၀နာမႈေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕ပဲ ဘ၀သံသရာရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡကိုခံေနၾကသူမ်ားပဲျဖစ္တယ္တို႕ဆိုမယ္။

ေလာကီအျမင္အရလည္း– ေလာကီလူသားေတြဟာ သူဆင္းရဲမိသားစုဟာ ေန႕စဥ္ရရွိတဲ့ႏြားႏို႕ေလးကိုသာအမွီျပဳေနတာေၾကာင့္ ပိုမိုျပည့္စံုတဲ့ဘ၀နဲ႕ ေ၀းကြာေနၾကရသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာလည္း လတ္တေလာရရွိေနတဲ့အေျခအေနမွာသာ မိန္းေမာလိုက္ပါရင္း ဘ၀ကိုေဖာက္ထြက္ဖို႕၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို အရယူဖို႕ အားထုတ္ေလ့၊ ႀကိဳးပမ္းေလ့မရွိၾကဘူးလို႕ဆိုတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ မိမိရဲ႕ comfort zone ကို မွီခိုတတ္၊ မိန္းေမာတတ္တဲ့သဘာ၀ကို ဆင္ျခင္သင့္လွတယ္။ “ငါဟာ ဒီထက္ပိုၿပီးေကာင္းတဲ့ဘ၀ကို ဦးတည္ေနသူလား၊ ဒီဘ၀နဲ႕ပဲ တစ္သက္လံုးအရိုးထုတ္ရမယ့္သူလား” ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ မိမိကိုယ္ကို ဆန္းစစ္သင့္ၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ အဲဒီလို ဆန္းစစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း ႏြားကိုေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ပစ္သလို မိမိရဲ႕ ေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာ္ပါးတတ္တဲ့သဘာ၀ကို လံုး၀ဥႆံု စြန္႕ပယ္သင့္ၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ အဲဒီလို စြန္႕ပယ္ႏိုင္မွသာ သူဆင္းရဲမိသားစုရဲ႕ ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းနဲ႕တူတဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို မုခ်ေရာက္ႏိုင္မယ္လို႕ဆိုလိုတာပဲျဖစ္တယ္။

Comfort zone is a beautiful place, but nothing ever grows there.

သက္ေတာင့္သက္သာေနထိုင္ရတဲ့ဘ၀ဟာ အင္မတန္လွပတဲ့ေနရာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေနရာဟာ ဘာတစ္ခုမွ စိုက္ပ်ိဳးလို႕ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး”

ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ စီးေျမာလိုက္ပါေနတဲ့ ဘ၀ေနထိုင္မႈဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ သက္သာမႈေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ေပမယ့္ ဒီအတိုင္းေနထိုင္သြားခဲ့ရင္ ေအာင္ျမင္ခ်မ္းသာတဲ့ဘ၀ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ရလိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႕ဆိုလိုတာပဲျဖစ္တယ္။

Comfort Zone ကေန ရုန္းကန္ေဖာက္ထြက္ႏိုင္မွသာ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို အရယူႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ဆိုတယ္။ ဘာမွမလုပ္ရင္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ တစ္ခုခုလုပ္မွ၊ တစ္ခုခုျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ သူဆင္းရဲရဲ႕စကားလို လက္ရွိဘ၀မွာ သာယာၿပီး အလိုက္သင့္ေျမာပါေနရံုနဲ႕ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ေအာင္ျမင္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ဆိုလိုတာပဲျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ “ႏြား”ကို ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ပစ္ဖို႕ လိုအပ္ေနသူမ်ားပဲျဖစ္တယ္လက္ရွိဘ၀မွ ႐ုန္းကန္ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
Credit to Phyo Thuta

ခ်စ္ေသာညီမေလးအတြက္

Welcome To My Blog

Wednesday, July 5, 2017

Monday, June 12, 2017

Balance

Monday, May 15, 2017

Monday, February 27, 2017

Friday, February 24, 2017

Thursday, February 23, 2017

Wednesday, February 22, 2017